Kamienica przy Żelaznej 66 jest w ruinie od lat. "Dom trzeba ocalić jako pamiątkę po dawnej Woli". Zamiast remontu będzie repozytorium

„Idąc ul. Żelazną nie sposób jej nie zauważyć. Jest w strasznym stanie” – zaczyna swój wpis w mediach społecznościowych Stołeczny Konserwator Zabytków, Michał Krasucki.

Chodzi o starą kamienicę zlokalizowaną przy ulicy Żelaznej 66. Dom ten od wielu lat niszczeje, obecnie w oczy rzuca się obłupany tynk, na parterze natomiast obiekt jest mocno pomazany. Kamienica od dłuższego czasu pozbawiona jest też części balkonów. Jeszcze w roku 2021 pisaliśmy, że kamienica czeka na swoją kolej do wyremontowania. Niestety nie wiadomo kiedy miałoby to nastąpić. Do dzisiaj nie udało się przeprowadzić prac remontowych.

Jak dawniej wyglądało to miejsce, w latach swojej świetności? Konserwator zabytków poinformował, że powstanie repozytorium związane z tym miejscem.

- Wiele elementów świadczy o tym, że kiedyś była wspaniała. Kształt okien, dekoracje istniejących balkonów, w środku niezwykłej urody płytki ceramiczne. Ten dom trzeba ocalić jako pamiątkę po dawnej Woli i jego mieszkańcach – mówi Michał Krasucki.

Instytut Mieczysława Wajnberga otrzymał miejskie dofinansowanie na stworzenie repozytorium tego obiektu. Instytucja poszukuje obecnie informacji o tej kamienicy.

„Prośba do wszystkich, którzy interesują się zabytkami, mieszkali nieopodal (a może wręcz dokładnie w tej kamienicy?), spędzili na Mirowie dzieciństwo lub mieli tam znajomych/rodzinę. Szukamy pojedynczych wspomnień, jakichś ziaren historii, kilku słów o dawnych i nie tak dawnych czasach Żelaznej 66” – czytamy na profilu Instytutu Mieczysława Wajnberga.

Mieczysław Wajnberg to polski kompozytor pochodzenia żydowskiego. Urodził się w 1919 roku w kamienicy przy ulicy Żelaznej 66. Wówczas było to serce robotniczej dzielnicy Wola. Z powodu wojny z rodziną musiał uciec z Warszawy, od 1939 zamieszkały w ZSRR. Od lat 50. znany z komponowania muzyki filmowej, przed odwilżą w ZSRR kilkukrotnie karany, a po śmierci Stalina znacznie bardziej doceniony. Do Warszawy wrócił raz na festiwal w 1966 roku. Zmarł w 1996.